5
зразумей жа, я зблытаў, я зблытаў
Старонкі і радкі вершаў,
Плашчом твае плечы ахутаў,
Застаўся з табою без слоў…
зразумей, у гэтым змроку - чараўніком
Стаю над табою і чакаю
Пад трапяткім святочным сцягам,
на варце, пад ветрам, у трызненні…
І вецер спявае і прарочыць
Мне ў будучыні - сон блакітны…
Ён хоча смяяцца, ён хоча,
Каб ты весялілася са мной!
І ружы, восеньскія ружы
Мне сняцца на кожным кроку
скрозь імглу, і агні, і маразы,
на белым, на лёгкім снезе!
Пра будучыню вецер не скажа,
Не скажа восеньскі кветка,
Што мілая ціха развяжа
свой шаўковы, чорны хустку…
Што толькі звонкая сніцца
І душу пякучая цень…
Што сэрца - якая ляціць птушка…
Што ў сэрцы - шчымлівай лянота…
21 Кастрычніка 1907
6
У бясконцай далі калідораў
Ці не яна там скача удалечыні?
Не мяне ль гэтай музыкай спрэчак
Ад яе ў гэтую гадзіну адвялі?
Нічога вы не скажаце, людзі,
не зразумееце, што цёмны мой храм.
трапятанне, вздыхания грудзей
Запалёных адкрыты вачам.
Сэрца - лёгкая птушка забыцця
У залатой што пралятаў гадзіну:
што яна, ап'янелы кружэннем,
Скокамі трызну спраўляе пра вас.
Нікога ёй не трэба з сціплых,
Ёй не розум і не глупства патрэбныя,
І не любіць напэўна цёмных,
Prislonennyh, як я, каля сцяны…
сэрца, завісь, як лёгкая птушка,
палётам ты, каханне пабудзі,
Стомы ты млявасці вейкі,
Да бледна-смуглявым плячах прыпадзем!
сэрца б'ецца, як птушка пакутуе -
То удалечыні закружылася яна -
У лёгкім танцы, letyashtaya птушка,
нікому, нічому не дакладная…
23 Кастрычніка 1907
