3
Я няслушную сустрэў ля ўваходу:
Выпусціла хустку - і адна.
нікога. Толькі ноч і свабода.
Толькі жудасна варта цішыня.
Казаў ёй няскладныя прамовы.
Адкрываў ёй усё таямніцы з людзьмі,
Нікому не распавёў пра сустрэчу,
Каб яна прашаптала: вазьмі…
Але яна выслізгвалай птушкай
Паляцела ў непагадзь і змрок,
Дзе узвіўся агнявой парфіраю
Засыпанага святочны сцяг.
І ў светлай дома, трывожна,
Я застаўся ўдваіх з цемрай.
Немагчымае было магчыма,
Але магчымае - было марай.
23 Кастрычніка 1907
4
Пераходжу ад пакарання да пакарання смерцю
Шырокай паласой агню.
Ты толькі немагчымым дражніць,
Неймаверным томишь мяне…
І я, як цёмны раб, не маю права
У агні і змроку патануць.
Я толькі нясмелай ценем вею,
Не смеючы ў неба зазірнуць…
як вецер, ты цалуеш прагна,
як восень, шлейфам шамоцячы,
Харчаванне ў temnitse bezotradnoy,
Меня, як беднае дзіця…
Рабом сябе вар'ята і пакорлівым
Да часу таюсь і чакаю
Пад гэтымі вачыма, занадта чорным
У маім палаючым трызненні…
Толькі зранку смею пакідаць я
Тваё высокі ганак,
А ноччу тоне ў складках сукенкі
Маё вар'яцкае твар…
Толькі зранку крумкачам кідаю
свой хмель, свой сон, сваю мару…
А ноччу зноў - ведаю, ведаю
Тваю зямную прыгажосць!
Што быць абыякавым? Што - крылатым?
Sto Рац ʙicuj ukori,
Каб толькі быць на імгненне праклятым
З табою - у агні начны відна!
Кастрычніка 1907
