Частка першая
ехалі мядзведзі
На ровары.
А за імі кот
задам наперад.
А за ім камарыкам
На паветраным шары.
А за імі ракі
На кульгавы сабаку.
Ваўкі на кабыле.
Львы ў аўтамабілі.
зайчыкі
У трамвайчыку.
Жаба на мятле ... Едуць і смяюцца,
пернікі жуюць.
Раптам з падваротні
страшны волат,
Руды і вусаты
Та-ра-кан!
Прусакі, Прусакі, Тараканище!
ён рыкае, і крычыць,
І вусамі варушыць:
"Вы здагадаліся, не спяшаецеся,
Я вас імгненнем змей праглыне!
змей праглыне, змей праглыне, Я не памілую ".
звяры задрыжалі,
У прытомнасць ўпалі.
Ваўкі ад спалоху
Яны елі адзін аднаго.
бедны кракадзіл
жабу праглынуў.
І слон, увесь дрыжыць,
Так і села на вожыка.
Толькі ракі-забіякі
Не баяцца баі-бойкі:
Хоць і ён адступае назад таму,
Але вусамі варушаць
І крычаць вялікім вусам:
"Не крычы і ня рычи,
Мы і самі вусачы,
Можам мы і самі
варушыць вусамі!»
І таму яшчэ далей падалiся назад,.
І сказаў гіпапатам
Кракадзілам і кітам:
«Хто злыдня не баіцца
І з пачварай пазмагаецца,
Я таго волату
Двух жаб падару
І яловую шышку пашкадуйце!»
«Не баімся мы яго,
волата твайго:
мы зубамі,
мы ікламі,
Мы капытамі яго!»
І вясёлым гуртам
Звяры кінуліся ў бой.
але, убачыўшы вусача
(А-а-а-а!),
Звяры далі драла
(А-а-а-а!).
па лясах, па палях разбегліся:
Тараканавых вусоў спалоханай.
І закрычаў гіпапатам:
«Што за сорам, што за сорам!
эй, быкі і насарогі,
Выходзіце з бярлогі
І ворага
на рогі
Падніміце-ка!»
Але быкі і насарогі
Адказваюць з бярлогі:
«Мы ворага б
На рогі б.
Толькі шкура дарога,
І рогі сягоння таксама
ня танныя »,
І сядзяць і дрыжаць
пад кусточка,
За туманам на хаваюцца
купінамі.
Кракадзілы ў крапіву
Забіты,
І ў канаве сланы
Пахаваны.
Толькі і чуваць,
Як зубы стукаюць,
Толькі і відаць,
Як вушы дрыжаць.
А ліхія малпы
падхапілі валізкі
І хутчэй за ўсю нагу
Навук. І акула Увильнула,
Толькі хвосьцікам махнула.
А за ёю каракаціцы -
Так і адступае,
Так і коціцца.
Частка другая
Вось і стаў Таракан
пераможцам,
І лясоў і палёў уладаром.
Скарыўшы звяры вусатаму.
(Каб яму праваліцца,
халера!)
А ён між імі пахаджвае,
Пазалочанае жывот пагладжвае:
»Прынясіце-ка мне, звяры,
вашых детушек,
Я сёння іх за вячэрай
скушай!»
бедныя, бедныя звяры!
выюць, галосяць, равуць!
У кожнай бярлозе
І ў кожнай пячоры
Злы нахлебнік прысягнуў.
Ды і якая ж маці
пагодзіцца аддаць
Свайго дарагога дзіцяці -
медзведзяня, воўк, слан,-
Каб нянасыці пудзіла
бедную дробку
катавалі!
плачуць яны, забіваюцца,
З малымі навекі
развітваюцца.
Але аднойчы раніцай
Кенгуру Прыскакала,
Яна ўбачыла вусы,
закрычала гарачкі:
«Хіба гэта волат?
(Ха-ха-ха!)
Гэта проста таракан!
(Ха-ха-ха!)
Прусакі, прусакі,
таракашечка,
Жидконогая
казявочка-букашэчка.
І не сорамна вам?
Ці не крыўдна вам?
Вы - зубастыя,
Вы - ікластыя,
А малявочка
Пакланіцца,
А козявочке
Яны паслухаліся!»
спалохаліся бегемоты,
Яны шапталі: "Што ты, што ты!
Сыходзь-ка ты адсюль!
Як бы не было нам худа!»
Толькі раптам з-за кусточка,
З-за сіняга лясочка,
З далёкіх з палёў
прылятае Варабей.
Прыг ды прыг
Гэта занадта гніла,
Чыкі-рыкі-чык-чырык!
Узяў і клюнуў таракана,
Вось і няма волата.
Гігант атрымаў дывізію,
І вусоў ад яго не засталося.
Гэта працуе, да-працаваць
Уся звярыная сям'я,
ўслаўляюць, віншуюць
заліхвацкай Вераб'я!
Аслы яму славу па нотах спяваюць,
Казы барадой падмятаюць дарогу,
бараны, бараны
Стукаюць у барабаны! Сурбячыя совы
Яны трубяць!
Гракі з каланчы
крычаць!
Л етучие мышы
на даху
хустачкамі махаюць
І скачуць.
І сланы красаваліся
Так адплясвае ліха,
Што румяная месяц
У небе задрыжала
І на беднага слана
кулём ўпала.
Вось была потым клопат -
За месяцам ныраць у балота
І цвікамі да нябёсаў прыбіваюць!
