III
Усходу страшная зара
У тыя гады ледзь яшчэ ружавела…
Чэрнь пецярбургская ўзіралася
Лісліва на цара…
Народ тоўпіўся на самай справе,
У медалях фурман каля дзвярэй
Цяжкіх Гарачую коней,
Гарадавыя на панэлі
зганялі публіку… «Ура»
Заводзіць хтосьці галасісты,
І цар, велізарны, вадзяністы,
З сямействам едзе са двара…
вясна, але сонца свеціць па-дурному,
Да Вялікадня - цэлых сем тыдняў,
А з дахаў халодная кропель
Ужо за каўнер мой тупа
спаўзае, спіну халодзячы…
Куды ні павярніся, усе вецер…
«Як моташна жыць на белым свеце», –
мармычаш, лужыну абыходзячы;
Сабака пóд ногі тры грошы дакідвае,
Галёшы шпіка блішчаць,
Смурод кіслая з двароў нясецца,
І «князь» гарлапаніць: «Халат, халат!»
І, сустрэўшыся твар з мінакам,
Яму б у морду напляваў,
Калі б жадання таго ж
У яго вачах не прачытаў…
IV
Але перад травеньскімі начамі
Увесь горад апускаўся ў сон,
І пашыраўся небасхіл;
Велізарны месяц за плячыма
Таямніча прыхарошыў аблічча
Перад світанкам неабсяжнай…
Аб, горад мой няўлоўны,
Навошта над безданню ты паўстаў?..
Ты памятаеш: выйшаўшы ноччу белай
туды, дзе ў моры Сфінкс глядзіць,
І на абчасаны граніт
Схілячыся кіраўніком ацяжэла,
Ты чуць мог: удалечыні, удалечыні,
Як быццам з мора, гук трывожны,
Для Божай цьвердзі немагчымы
І незвычайны для зямлі…
Прадбачыў ты ўсю далячынь, як Анёл
На шампуры krepostna; і вось -
(сон, ці ява) цудоўны флот,
Шырока разгарнулася флангі,
Раптам загарадзіў Няву…
І Сам Дзяржаўны Заснавальнік
Стаіць на галаўным фрэгата…
Так снілася многім наяве…
Якія ж сны табе, Расія,
Якія буры наканавана?..
Але ў гэтыя часы глухія
Не ўсім, вядома, сніліся сны…
Ды і народу не бывала
На плошчы ў гэты дзівосны імгненне
(Адзін палюбоўнік запознены
спяшаўся, наставіў каўнер)…
Але ў пунсовых струменьчыкам за кармамі
Ужо будучы дзень ззяў,
І дрымотныя вымпеламі
Ужо вецер ранішні гуляў,
Raskinulasь бязмежныя
Ужо крывавая зара,
Пагражаючы Артурам і Цусимой,
Пагражаючы дзявятага студзеня…
1911
Ананімны!