ამიტომ ისევ მოვინახულე
სიყვარულის ეს ლოკალიზაცია, ქარხნების ნახევარკუნძული,
სემინარების სამოთხე და ქარხნების არკადები,
მდინარის ორთქლის სამოთხე,
ისევ ჩავიჩურჩულე:
აქ ისევ ჩვილების მკერდში ვარ.
ამიტომ ისევ მალაია ოხტა ათასი თაღი გავიარე.
ჩემამდე მდ
ქვანახშირის კვამლის ქვეშ გაჟღენთილი,
ტრამვაის უკან
უხმაუროდ ქუხდა ხიდზე,
და აგურის ღობეები
პირქუში უცებ გაბრწყინდა.
საღამო მშვიდობისა, ასე რომ შევხვდით, ღარიბი ახალგაზრდობა.
საგარეუბნო ჯაზი გვესალმება,
მოისმინე გარეუბნის საკვამურები,
ოქროს დიქსილანდი
მშვენიერია შავ ქუდებში, მომხიბვლელი,
არა სული და ხორცი -
ვიღაცის ჩრდილი მშობლიურ გრამოფონზე,
როგორც თქვენს კაბას საქსოფონი მოულოდნელად აყრის.
ნათელი წითელი მაყუჩით
და მოსასხამში შესახვევებში, წინ
შენ თვალწინ დგახარ
გამოუსწორებელ წლებთან ახლოს მდებარე ხიდზე,
ლიმონათის დაუმთავრებელ ჭიქას,
და ღრიალებს ძვირადღირებული წისქვილის მილის უკან.
საღამო მშვიდობისა. კარგი, შეხვედრა ჩვენთან.
როგორ უსხეულო ხარ!
ახალ მზის ჩასვლამდე
დისკები ისვრის მანძილზე ტილოებს.
რა ღარიბი ხარ! ამდენი წლის განმავლობაში,
მაგრამ ამაოდ მივარდა.
საღამო მშვიდობისა, ჩემი ახალგაზრდობა. ჩემი სიკეთე, რა ლამაზი ხარ!
გაყინული ბორცვების თავზე
ეშმაკები ჩუმად ჩქარობენ,
წითელ ჭაობებს შორის
მატარებლის სიგნალი,
ცარიელ მაგისტრალზე,
ქრება ტყის კვამლში,
ტაქსის აფრენა, და ასფენი ზეცას ეძებენ.
ეს ჩვენი ზამთარია.
თანამედროვე ფარანი მომაკვდინებელი თვალით გამოიყურება,
ჩემ წინ იწვის
კაშკაშა ათასობით ფანჯარა.
აწი ჩემი ძახილი,
ისე, რომ იგი სახლებს არ შეეჯახოს:
ეს ჩვენი ზამთარია, ყველაფერი ვერ დაბრუნდება.
სიკვდილამდე, არ,
ჩვენ მას ვერ ვიპოვით, არ მიაგნო.
დაბადებიდან სინათლემდე
ყოველდღე სადმე მივდივართ,
როგორც ვინმე შორიდან
შესანიშნავად თამაშობს ახალ შენობებში.
ყველანი გავიქცევით. მარტო სიკვდილი გვიგროვებს.
ნიშნავს, განშორება არ არის.
უზარმაზარი შეხვედრაა.
ნიშნავს, ვინმე ჩვენთვის მოულოდნელად
მხრებზე ეხვევა სიბნელეში,
და, სავსე სიბნელით,
და სავსე სიბნელე და მშვიდობა,
ჩვენ ყველანი ერთად ვდგავართ ცივ ანათებულ მდინარეზე.
რამდენად ადვილია ჩვენთვის სუნთქვა,
რადგან მცენარესავით
სხვისი ცხოვრებაში
ჩვენ ვხდებით სინათლე და ჩრდილი
ან მეტი -
ამიტომაც, რასაც ყველა ვკარგავთ,
სამუდამოდ უკან გარბის, ჩვენ ვხდებით სიკვდილი და სამოთხე.
აქ ისევ მივდივარ
იმავე ნათელ სამოთხეში - გაჩერებიდან მარცხნივ,
ჩემს წინ დარბის,
დახურვა პალმებით ახალი ევა,
ნათელი წითელი ადამ
შორიდან ჩანს თაღები,
ნევის ქარი მგლოვიარედ ჩამოიხრჩო ჩამოკიდებულ არფებში.
რა სწრაფია ცხოვრება
ახალი შენობების შავ-თეთრ სამოთხეში.
გველი ირევა,
და ცა ჩუმი გმირულია,
ყინულის მთა
ბრწყინავს შადრევანთან გაუნძრევლად,
დილის თოვლის ქარები, და მანქანები დაუნდობლად დაფრინავენ.
მართლა მე არ ვარ,
განათებული სამი ფარნით,
ამდენი წელი სიბნელეში
გაიარა უდაბნოების ფრაგმენტები,
და სამოთხის ბრწყინვალება
წერო ამობრუნდა?
მართლა მე არ ვარ? აქ რაღაც სამუდამოდ შეიცვალა.
ვიღაც ახალი მეფობს,
უსახელო, ლამაზი, ყოვლისშემძლე.
იწვის სამშობლოზე,
ღია მუქი ლურჯი იღვრება,
და გრეიდის თვალებში
შუქის შრიალი - ყვავილი ყვავილით,
ვიღაც ყოველთვის მარტო დადის ახალ სახლებთან.
ნიშნავს, განშორება არ არის.
ნიშნავს, ამაოდ ვთხოვეთ პატიება
მათ მკვდრებზე.
ნიშნავს, ზამთრისთვის დაბრუნება არ არის.
ერთი რამ რჩება:
ფეხით ადგილზე განგაშის გარეშე.
ვერ დარჩება უკან. გასწრება მხოლოდ შესაძლებელია.
То, სად გვეჩქარება,
ჯოჯოხეთია თუ სამოთხე,
ან უბრალოდ სიბნელე,
სიბნელე, ეს ყველაფერი უცნობია,
ძვირფასო ქვეყანა,
ქების მუდმივი საგანი,
ის ხომ არ არის სიყვარული? არა, მას სახელი არ აქვს.
ეს არის მარადიული სიცოცხლე:
გასაოცარი ხიდი, განუწყვეტელი სიტყვა,
მცურავი ბარჟა,
სიყვარულის გაცოცხლება, წარსულის მოკვლა,
ორთქლის სანათები
და ვიტრინების ბრწყინავს, შორეული ტრამვაის რეკვა,
ცივი წყლის ჩხვლეტა თქვენს მუდამ ფართო შარვალთან.
ვულოცავ ჩემს თავს
ამ ადრეულ პოვნაში, შენთან ერთად,
საკუთარ თავს ვულოცავ
საოცრად მწარე ბედით,
ამ მარადიულ მდინარესთან,
ამ ცასთან ერთად ლამაზ ასპენის ხეებში,
დანაკარგების აღწერით მაღაზიების მდუმარე ბრბოს მიღმა.
ამ ადგილების მკვიდრი არ არის,
მკვდარი არ არის, და ერთგვარი შუამავალი,
სრულიად მარტო
შენს შესახებ ბოლოს ყვირი:
არავის ცნობს,
გამოვლენილი, დაავიწყდა, მოტყუებული,
მადლობა ღმერთს, ზამთრის. ნიშნავს, არსად დავბრუნებულვარ.
Მადლობა ღმერთს, უცნობი.
მე აქ არავის ვადანაშაულებ.
არაფერი ისწავლე.
მე მივდივარ, სიჩქარეში, გასწრება.
რა ადვილია ახლა ჩემთვის
ამიტომაც, რომ არავისთან არ დავშორებივარ.
Მადლობა ღმერთს, რომ დედამიწაზე სამშობლოს გარეშე ვარ.
ვულოცავ ჩემს თავს!
რამდენი წელი ვიცოცხლებ, არაფერი არ მჭირდება.
რამდენი წელი ვიცოცხლებ,
რამდენს მივცემ ჭიქა ლიმონათისთვის.
რამდენჯერ დავბრუნდები - ისე, როგორც სახლს ვკეტავ,
რამდენს მივცემ აგურის მილისგან და ძაღლის ქერქისგან მოწყენილობისთვის.
