Захавай маю цень. Не магу растлумачыць. Прабачце.
Гэта трэба цяпер. Захавай маю цень, захавай.
За тваёю спіною змаўкае ў кустах летаніна.
Мне час сыходзіць. Ты застанешся пасля мяне.
Да пабачэння, стена. Я пайшоў. Хай прыснілася кусты.
Уздоўж заснулых бальніц. асветлены месяцам. Як і ты.
Паспрабую навек захаваць гэты вечар у грудзях.
Не злуйся на мяне. Трэба нешта мець ззаду.
Захавай маю цень. Гэтую надпіс не трэба сціраць.
Усё роўна я сюды ніколі не прыйду паміраць,
Усё роўна ты мяне ніколі не папросіш: Вярніся.
Калі хто-то прыціснецца да цябе, дарагая сцяна, усміхніся.
Чалавек - гэта шар, а душа - гэта нітка, кажаш.
На самай справе глядзіць на цябе невядомы малыш.
Адпусціць - кажаш - ўзнесціся над зялёнай лістотай.
Ты глядзіш на мяне, як я падаю ўніз галавой.
Разлад і туга, цемра і сляза на вачах,
Багацця хвілін ўдалечыні на бальнічных гадзінах.
праплывае буксір. Пустата ў яго за кармой.
Залатая поўня высока над цаглянай турмой.
Прысвячаю свабодзе адзінота каля сцяны.
Завяшчаю сцяне стук крокаў пасярод цішыні.
Звяртаюся да сцяны, у цемры напружана дыхаючы:
завяшчаю табе назаўсёды утаймаваць маляняці.
Не хачу паміраць. Мне не вытрымаць смерці розуму.
Не пугай малыша. Я баюся апускацца ў цемру.
Не хачу сыходзіць, не хачу паміраць, я дурань,
не хачу, не хачу апускацца ў свядомасці ў змрок.
толькі жыць, толькі жыць, падпіраючы твой холад плячом.
ні сабе, ні іншым, ні кахання, нікому, ні пры чым.
толькі жыць, толькі жыць і на ўсё напляваць, забываць.
Не хачу паміраць. Не магу я сябе забіваць.
Так окрикни мяне. Майстрыха крычаць і лаяць.
Так окрикни мяне. Так лёгка маляняці напалохаць.
Так окрикни мяне. Не тое сам я зараз закрычу:
эй, малыш! - і адразу па прасторах пустым палячу.
Ты маеш рацыю: трэба нешта мець за спіной.
добра, што зараз застаюцца ў змроку за мной
ня безгалосага агент з Галубіным плашчом на плячы,
не душа і не цела - толькі цень на тваім цэгле.
Ізалятар тугі - ці проста рух наперад.
Наглядчык любові - ці проста мой рускі народ.
добра, што знайшлася тая, што можа і вас парадніўся.
добра, што заўсёды ўсё роўна вам, каго вам пакараць смерцю.
За табою турма. А за мною - толькі цень на табе.
добра, што паўзе ярка-жоўты світанак па трубе.
добра, што канчаецца ноч. набліжаецца дзень.
Захавай маю цень.
студзень люты 1964
